Formatowanie matematyczne Edycja „Pro Tips”: Definicja według przypadków! - „?”

W końcu znalazłem sposób na pisanie definicje według przypadków dla funkcji.

Składnia wygląda tak

hashtag {(wyrażenie 1, „case 1”), (wyrażenie 2, „case 2”), (wyrażenie 3, „case 3”) … (wyrażenie n, „case n”):} hashtag

Oto przykład

• Bez hashtagów

f (x) = {(x ^ 2, „jeśli x jest parzyste”), (2x + 1, „jeśli x jest nieparzyste”):}

• Z hashtagami

#f (x) = {(x ^ 2, ", jeśli x jest parzyste"), (2x + 1, "jeśli x jest nieparzyste"):} #

Pozornie, jeśli używasz #':}'# pod koniec składni drugi nawias nie będzie już widoczny.

Jeśli jednak chcesz, aby pierwszy wspornik został usunięty, ale nadal zachowujesz ten format, będziesz musiał napisać #'{:'# dla pierwszego nawiasu i #':}}'# na drugi

• Bez hashtagów

{: ("jeśli x jest> 0,", x ^ 2), ("jeśli x wynosi <0,", 2x + 1):}} = f (x)

• Z hashtagami

# {: ("jeśli x jest> 0,", x ^ 2), ("jeśli x wynosi <0,", 2x + 1):}} = f (x) #

Można to również wykorzystać do równań wartości bezwzględnych i tym podobnych

• Bez hashtagów

| x + 2 | = {(x +2, ", jeśli x + 2"> = "0"), (-x-2, ", jeśli x + 2 <0"):}

• Z hashtagami

# | x + 2 | = {(x +2, ", jeśli x + 2"> = "0"), (-x-2, ", jeśli x + 2 <0"):}

Odpowiedź:

To tylko praktyczna odpowiedź.

Wyjaśnienie:

Tak więc synthaks do pisania macierzy wygląda tak

• Bez hashtagów

((1,1,1), (2,2,2), (3,3,3))

• Z hashtagami

#((1,1,1), (2,2,2), (3,3,3))#

Zasadniczo grupujesz wiersze za pomocą parantez i zapisujesz je jeden po drugim. Sprawdź więcej przykładów macierzy tutaj:

socratic.org/questions/how-to-write-matrices-on-socratic#141468

Dla funkcji fragmentarycznych możesz pisać

• Bez hashtagów

{(2x + 2, ", x"> = "0"), (x ^ 2, ", x <0"):}

• Z hashtagami

# {(2x + 2, ", x"> = "0"), (x ^ 2, ", x <0"):} #

Sztuka polega na napisaniu #{# jako pierwszy nawias i #:}# jako wspornik końcowy. Po raz kolejny rzędy są pogrupowane w paratheses. Sprawdź więcej przykładów tutaj:

socratic.org/questions/i-ve-found-another-syntax-useful-for-math-answers