Jaki był stan ludzi afrykańskich przed Europejczykami próbujących zdobyć kontrolę w połowie XIX wieku?

Odpowiedź:

Afryka Subsaharyjska przed XIX wiekiem składała się głównie z dużych plemion, z wyjątkiem Afryki Zachodniej, gdzie - jak na ironię - handel niewolnikami doprowadził do powstania większych organizacji społecznych.

Wyjaśnienie:

Afryka Subsaharyjska była w dużym stopniu upośledzona z natury w dwóch szczegółach. Jedną z nich była izolacja ze względu na odległość, bariery chorobowe i niedobór portów z żeglownymi rzekami umożliwiającymi dostęp do lądu. Podczas gdy - przy dużych kosztach - można było przekroczyć pustynię Sahary, muchy i wysokość Tse-tse (w Etiopii) były potężnymi barierami do pokonania znacznie dalej.

Konsekwencją było to, że Afryka Subsaharyjska nigdy nie miała szansy wyjść poza plemienne kultury epoki żelaza, z wyjątkiem skraju Sahary (Mali, Sudan i Etiopia).

Drugą barierą był naturalny niedobór roślin domowych. Pszenica, kukurydza, ryż, proso, jęczmień i ziemniaki pozwoliły na pojawienie się innych cywilizacji, ale Sorghum nie było wystarczająco wiarygodne, aby umożliwić zachowanie kultury obywatelskiej w większości Afryki Subsaharyjskiej: Ocalały enklawy przybrzeżne pozwalały Arabom (od 700 rne) a Europejczycy (od 1450 r.) ustanawiają stanowiska handlowe dla niewolników, złota i kości słoniowej.

Bydło było udomowione przez tysiąclecia w Europie i Azji, ale odporne na choroby szczepy, które mogły przetrwać w Afryce Subsaharyjskiej, pojawiły się dopiero około 1000 r. - pozwalając pasterzom Bantu powoli rozprzestrzeniać się na większą część kontynentu.

Podarunkowy dar handlu niewolnikami zarówno Arabów, jak i Europejczyków był przywozem nowych roślin spożywczych: ignamów, ryżu, prosa, kukurydzy itd., Które ostatecznie pozwoliły na większe skupienie ludzi, a nowe królestwa pojawiły się tak samo, jak Europejczycy dostali chininę, broń palną z ładunkiem zamka i inne zalety, które pozwoliły im wyjść daleko poza enklawy przybrzeżne.