Odpowiedź:
główna ochrona skorupiaków pozostaje w ich egzoszkieletzie.
w zależności od sposobu życia (bentique lub pelagique, aquatique lub terretrial) ich otoczka wspiera je.
Wyjaśnienie:
egzocutykus skorupiaka w bardzo grubym, wykonanym z chityny i węglanu wapnia, jest znacznie bardziej odporny i ciężki niż ogólny egzoszkielet owadów (patrz ilustracja z Brusca Brusca 2. wydanie, 2003)
Te różnice między masą egzoszkieletu mogą być jednym z wyjaśnień, dlaczego większość skorupiaków pozostaje w środowisku wodnym, gdzie ich waga jest łatwiejsza do utrzymania i dlaczego owady z powodzeniem skolonizowały ziemię.
Duża różnorodność skorupiaków skorupiaków, które pozwalają im wykorzystywać dużą różnorodność siedlisk: nogę chodzącą do czołgania się po bentosie (kraby, homary itp.) Lub wyrostek do pływania (np.: mysidiaceae i wiele innych)
egzoszkielet porusza się przez mięsień przymocowany do wnętrza egzoszkieletu, aby wygiąć kończyny, które nadają im niezwykłą siłę!
Pytanie poniżej, w jaki sposób sposób, w jaki ktoś naciska dwa pola, wpływa na siły reakcji w każdym polu?
Siła zależy od tego, w jaki sposób popychamy pnie. Zobacz szczegóły poniżej. Jeśli naciskasz większy bagażnik, siła przyłożona przez większy bagażnik do mniejszej skrzyni jest oparta na wartości współczynnika statycznego i normalnej siły działającej na mniejszy pień (co jest równe masie mniejszego pnia). (Nie należy się tu mylić - siła przykładana przez osobę pchającą oba pnie zależy od ciężaru obu pni i nie zmieni się, jeśli zmienimy kierunki. Ale siła wywierana przez duży pień na mniejszą zależy od jest tak, jakby osoba i większy pień stały się jednym obiektem, który powoduje siłę mniejszym pniem
Jak sądzisz, w jaki sposób wytwarzane są pompy sodowo-potasowe w komórce i jak sądzisz, w jaki sposób zostają one wprowadzone do dwuwarstwy lipidowej błony plazmatycznej?
Ponieważ są to białka, musiały je stworzyć rybosomy. Tworzą je rybosomy przyłączone do RER, a następnie trafiły do aparatu Golgiego, aby stać się częścią pęcherzyka, który z kolei jest połączony z błoną komórkową w procesie egzocytozy. Białko osadzone w błonie komórkowej pęcherzyka stało się częścią błony komórkowej.
W jaki sposób bakterie chronią własne DNA przed enzymami restrykcyjnymi?
Poprzez metylację własnego DNA. To fascynujący przykład działania ewolucji! Enzymy restrykcyjne w bakteriach działają broniąc się przed atakującymi wirusami (bakteriofagami). Sekwencja DNA rozpoznawana przez enzymy restrykcyjne jest obecna w wirusowym DNA, ale także w DNA samych bakterii. Bakterie zapobiegają zjedzeniu własnego DNA przez maskowanie miejsc restrykcyjnych grupami metylowymi (CH_3). Metylacja DNA jest powszechnym sposobem modyfikacji funkcji DNA, a bakteryjne DNA jest silnie metylowane. W tym przypadku działa tak, że miejsca restrykcyjne są nierozpoznawalne dla enzymów restrykcyjnych.